Z wielkim żalem przyjęliśmy wiado­mość o śmier­ci

dr n. med. Katarzyny Sme­jdy,

lekarza, nauczy­ciela aka­demick­iego,
pra­cown­i­ka Klini­ki Interny Dziecięcej i Aler­gologii.

Wyrazy współczu­cia Rodzinie i Bliski­mi składa­ją
Rek­tor, Sen­at i społeczność aka­demic­ka Uczel­ni

Uroczys­tość pogrze­bowa odbędzie się w kapl­i­cy cmen­tarza przy uli­cy Szczecińskiej 96/100 w Łodzi 7 mar­ca (czwartek) o godzinie 10:45.

Dok­tor Katarzy­na Sme­j­da urodz­iła się 7 grud­nia 1976 roku. 

Wydzi­ał Lekars­ki Łódzkiej Akademii Medy­cznej ukończyła z wyróżnie­niem w 2001 roku. Po ukończe­niu studiów rozpoczęła pracę w szpi­talu w Zgierzu w Odd­ziale Aler­gologii i Interny Dziecięcej a następ­nie w Klin­ice Uni­w­er­syte­tu Medy­cznego przy tym Odd­ziale. W 2010 roku uzyskała spec­jal­iza­cję z pedi­atrii a następ­nie w 2015 roku z aler­gologii. Cały czas pra­cow­ała w macierzystym Odd­ziale, który został prze­nie­siony do Szpi­ta­la im. M. Koperni­ka a następ­nie do Ośrod­ka Pedi­atrycznego im. dr J. Kor­cza­ka w Łodzi. W 2008 roku obroniła pracę dok­torską, po czym kon­tyn­uowała pracę naukową i pub­likowała wiele artykułów naukowych.  

Była wspani­ałym lekarzem, doświad­c­zonym i wnikli­wym klin­i­cys­tą, otwartą na potrze­by pac­jen­tów, którzy doce­niali jej życ­zli­wość i wiedzę.  

Dla nas, swoich współpra­cown­ików, była wzorem sum­i­en­noś­ci, rzetel­noś­ci i pra­cow­itoś­ci.  Wspo­ma­gała radą i pomocą młod­szych i mniej doświad­c­zonych kolegów.  Jej wypowiedzi były zawsze rzec­zowe, mądre i stanow­cze – lubil­iśmy wszyscy jej słuchać. Przez te lata dała nam się poz­nać jako wyjątkowy, mądry, dobry i prawy człowiek. Była naszą koleżanką i przy­jaciółką, powier­niczką naszych codzi­en­nych, nie tylko zawodowych trosk.  

Kasia była ukochaną żoną i matką. Kiedy opowiadała o swoich dzieci­ach promieni­ała, była z nich bard­zo dum­na. Wielkim wspar­ciem był dla niej mąż. Uwiel­bi­ała swój ogród, znała nazwy wszys­t­kich roślin.  

Diag­noza choro­by nie zmieniła jej osobowoś­ci, tego jakim była lekarzem i człowiekiem. Nadal inten­sy­wnie pra­cow­ała. Z deter­mi­nacją, cier­pli­woś­cią i niezwykłą wiarą wal­czyła z chorobą przez kil­ka lat. Nigdy nie dała nam odczuć, że cier­pi. Ode­jś­cie Kasi było dla nas zaskocze­niem i przyszło nie w porę. Jak napisał ks. Twar­dows­ki: Odeszłaś cicho, bez słów pożeg­na­nia, tak jak­byś nie chci­ała swym ode­jś­ciem smu­cić, tak jak­byś wierzyła, w godz­inę rozs­ta­nia, że masz niebawem z dobrą wieś­cią wró­cić.  

Wszyscy opłaku­je­my Jej śmierć i cier­pimy po tej stra­cie.  

Kasia pozostanie na zawsze w naszej pamię­ci.   

 

Zespół Klini­ki i Odd­zi­ału Interny Dziecięcej i Aler­gologii.